Groentetuin

Bijna iedereen bij ons in de buurt heeft een groentetuin. Logisch. Grond genoeg en groente van eigen tuin is lekkerder en goedkoper. Tuinieren is bovendien hèt recept voor een lang, gelukkig en gezond leven. Het is een beetje moeilijk te verdedigen dat wij – met 3 ha grond – geen groentehoekje hebben.

Ik heb het een paar jaar geprobeerd. In de hoop ook zo’n gelukkig en evenwichtig buitenmens te worden. Bovendien ben ik een tuindersdochter. Je zou denken, het moet toch ergens - heel diep weggestopt- in de genen zitten. Nee dus. Die koude grond, de wurmen, slakken, luizen, rupsen, het eeuwige onkruid, het gefrunnik met zaadjes en stekkies. Het duurde even voordat ik het aan mezelf toe durfde te geven, maar ik heb er eigenlijk gewoon een hekel aan.

We liften nu een beetje mee op het overschot van de buren. Mensen (vooral dames) die vol overgave tuinieren. Lekker ’s ochtends vroeg of ’s avonds na het werk de tuin in. Ook in dit jaargetijde. Met als resultaat een goede opbrengst en een tuin waarin alles spik en span is. Gewoon, zoals het hoort als je op het platteland woont. Ik schaam me diep.

Gelukkig ben ik getrouwd met een stadsjongen die tuinieren wèl leuk vindt. Hij heeft zich sinds kort gestort op de aanleg van een groentetuin volgens de principes van de permacultuur. De grond wordt bedekt met composteerbare materialen en daartussen staan de plantjes door elkaar zodat ze elkaar versterken en beschermen. Minder onderhoud en een betere opbrengst zonder spuiten. Verse sperziebonen, bietjes, sla, doperwtjes. Mmm. Nog even geduld.

Thu, 11 January