Beleefd

Gisteren ging ik Chevy een half uur eerder van school halen. Ik kwam de klas binnen en prompt gingen alle kinderen als gedresseerde hondjes naast hun tafel staan en zeiden in koor: “Bonjour, madame!” Ik wilde nog roepen ‘hé, c’est moi!’, maar het bleek geen vergissing te zijn. Maîtresse vindt het belangrijk dat de kinderen poli (beleefd) zijn. Het paste goed bij het decor; een klaslokaal dat in een vijftigerjaren Nederland, niet misplaatst zou zijn geweest.

Dat bekenden – ook kinderen - elkaar standaard begroeten met bonjour, ça va en twee zoenen of een hand, is overigens wèl prettig. Die zoenen kunnen er trouwens ook best drie of vier zijn, dat verschilt per regio. Als mensen uit verschillende regio’s komen, informeren ze elkaar hierover tijdens de begroeting. Maar of het er nou twee, drie of vier zijn, het is vermoeiend als je een hele gymclub op deze manier moet begroeten. Dat doe ik dan ook meestal niet.

Bij diezelfde gymclub hadden we een discussie over vousvoyeren. Over het wanneer wel en niet, tast ik nog steeds in het duister. Gelukkig blijken de Fransen het zelf ook niet helemaal te begrijpen. In geval van twijfel: vous. Ook als iemand even oud of zelfs jonger is. Het is heel gebruikelijk om iemand bij de voornaam aan te spreken en tegelijkertijd te vousvoyeren. Als je gelukt hebt, wordt na verloop van tijd gezegd dat je mag tutoyeren.

Rick trekt zich daar overigens niets van aan en zegt gewoon tegen iedereen tu. Tot monsieur le Maire (de burgemeester) aan toe. Nog nooit problemen door gekregen. Misschien wordt het hem vergeven omdat hij een stomme Nederlander is, of doet hij wat iedereen het liefste wil; de beleefdheidsregels aan z’n laars lappen. Zoals iemand bij de gym verzuchtte: het zou zo fijn zijn als, net als bij de Engelsen, iedereen you zou zijn.

Wed, 03 April