Zwembad

Het is woensdag, de clubjes zijn nog net niet begonnen en het regent. Tijd om naar het zwembad te gaan. Ai, er staat een flinke rij. Ze gaan over op een ander pasjessysteem. Iedereen moet eerst langs de kassajuf en kassa’s in Frankrijk, die werken niet snel. Er is altijd tijd voor een praatje en telefoontjes die tussendoor komen, moeten door dezelfde juffrouw worden beantwoord. Een kwartier verder zijn we eindelijk het hekje gepasseerd.

Het zwembad op zich is eigenlijk best mooi; licht en ruim opgezet. Er zijn alleen wat onhollandse regels: niet met z’n tweeën de glijbaan af, niet achterstevoren en wachten op het groene licht. Vooral dat laatste veroorzaakt een lange rij. Verder is een caleçon longue verboden, alleen een zwemslip is toegestaan. Nogal wat Nederlanders hebben rechtsomkeert moeten maken om hun bermuda om te wisselen. Of ze hebben ter plekke een dure zwembroek gekocht. Goede business.

In het zwembad zijn geen algemene dames- of herenkleedkamers. De Franse sexuele vrijheid is een mythe. Voor het in het openbaar omkleden bij ons plaatselijke strandje, word je door de strandwacht berispt. Echt, een vriend van ons heeft het meegemaakt. Iedereen is dan ook altijd omslachtig bezig met een handdoek om de heupen. Peuters in hun blote kont zie je niet en topless vrouwen zijn Nederlands. Zelfs in de bij het zwembad behorende sauna is naakt lopen streng verboden. Je moet badkleding aan.

Maar goed, als gevolg van deze algemene preutsheid, sta je met je kinderen in een te krap hokje te worstelen. De kleedkamers voor gehandicapten bieden uitkomst, maar ja, dat is uiteraard niet de bedoeling. Hoewel ik nog nooit iemand met rolstoel het zwembad in heb zien komen. Jawel, maar niet om te zwemmen. Deze meneer kwam alleen maar kijken naar de kinderen die zwemles hadden. Niet de zijne wel te verstaan.

Die zwemlessen zijn trouwens krap bemeten. Alleen op woensdag, van vier tot zeven. Het lijkt een ontmoedigingsbeleid; eerst een test om te zien of het kind watervrij is en als je daarvoor hebt geoefend, moet het vervolgens een paar maanden op de wachtlijst staan. Daarna niet badje 1, badje 2, maar hup, het diepe in. Na één les al zonder hulpmiddelen. Dat ging dan wel weer snel, dat geef ik toe. Ha, zijn ze toch nog efficiënt, hoor ik je denken. Nee, het is meer een no-nonsense houding. Wendagen op school en crèche bestaan ook niet. Niet zeuren, maar gaan.

Thu, 19 September