Théâtre

Als je een cultuurliefhebber bent, kun je beter niet in een dunbevolkt gebied gaan wonen. Aan de andere kant; de keuze is niet groot, maar als je een beetje oplet, kun je hier elke week ergens terecht voor muziek, theater, expositie of ander vermaak. Dat zijn meestal professionele producties die door subsidies laagdrempelig worden gehouden. Uiteraard met als doel om de simpele lieden - waar voor het gemak iedereen die buiten Parijs woont onder wordt geschaard - van enige ontwikkeling te voorzien.

De plaatselijke bevolking voorziet zelf echter ook in cultuur. Jaarlijks biedt de plaatselijke toneelvereniging een flink aantal voorstellingen aan. Allemaal uitverkocht, iedereen enthousiast, door onze buren warm aanbevolen. Tot nu toe hebben we het steeds gemist. We worden allebei een beetje kriebelig van toneel, zeker als het middelmatig is. Maar goed, waarom al klaar staan met een vooroordeel, eerst maar eens zien.

Gisteren was het zover. Goed dat we hadden gereserveerd; de parkeerplaats was vol, tien minuten voor tijd was iedereen al aanwezig, we konden plaatsnemen op de overgebleven stoelen achter in de zaal. Leuk zaaltje trouwens. Meestal wordt in de plaatselijke salle polyvalenteeen bühne opgebouwd, maar dit is een heuse toneelzaal. Inclusief rode gordijnen en parket op de vloer in plaats van de gebruikelijke klinisch witte tegels. Vol verwachting klopt ons hart.

Maar oh jee, dit is erger dan we hadden kunnen vermoeden. Stereotypetjes, kleding uit de verkleedkist, dubbelzinnige opmerkingen, flauwe grappen, langdradige dialogen, een herhaling van zetten en zwaar aangezette emoties. Kwaad is schreeuwen en lachen is gieren. Het houdt het midden tussen het Theater van de Lach en Jan Klaassen. En het ergste van alles; dit gaat op z’n Frans weer heeeeel lang duren. Het publiek geniet echter hoorbaar; om ons heen wordt volop geklapt en gelachen.

Ik hoef niet opzij naar Rick te kijken om te weten wat hij ervan vindt; ik hoor hem regelmatig heel diep zuchten. Net op het moment dat we het echt niet langer trekken, wordt de pauze aangekondigd. Zeer ongebruikelijk - meestal moet je twee uur of langer op je stoel blijven zitten – maar dit komt erg gelegen. We kunnen er discreet tussenuit knijpen. Desondanks twijfel ik: heb ìk iets gemist of hebben die Parijzenaren dan toch gelijk? 

Mon, 01 December