Autoriteit

Nederlanders zijn over het algemeen direct, hebben graag inspraak en zijn niet gevoelig voor rangen en standen. Hoewel ze zelf de neiging hebben om zich daarover op de borst te slaan, denkt de rest van de wereld daar anders over. Ook in Frankrijk. En zeker als het kritiek betreft (of laten we het positief houden; feedback) op iemand die hoger in de hiërarchie staat. En hiërarchisch is het hier nogal. Dat betekent dat als de baas, de dirigent of de leraar iets zegt, het gewoon zo is. Dat moet je accepteren. Of niet, maar dan kun je beter weggaan. Als dat kan.

Zelf ben ik een nogal volgzaam type. Ik mopper wel als ik het ergens niet mee eens ben, maar niet tegen de betreffende persoon. Uitspreken doe ik me zelden en al helemaal niet in een groep. Lafbekkengedrag. Niet echt Nederlands. Ik pas hier eigenlijk prima. Rick is echter een Super Nederlander. Heel erg eerlijk, recht voor z’n raap, overal een mening over en niet bereid tot vousvoyeren (u zeggen). Bot, zou je ook kunnen zeggen.

Als hij in Frans gezelschap iets zegt, weten mensen in eerste instantie niet zo goed wat ze daar mee aan moeten. Ze gniffelen een beetje. Zou ie het nou serieus menen? Op bijval hoeft hij niet te rekenen. Dat wordt je hier al vroeg genoeg afgeleerd; op school worden ‘brutale’ leerlingen gestraft met nablijven of het reglement overschrijven. Gewoon niet teveel nadenken en schouders ophalen als iets je niet bevalt.

Maar dat is heel erg lastig voor assertieve types. Zeker in conservatieve bolwerken als een harmonie – waar alle drie de mannen deel van uitmaken. Een Iers volkslied spelen als een mis (‘pianissimo’), de stukken na elke valse noot stilleggen, verwachten dat de tenor sax net zo weinig decibellen produceert als de dwarsfluit en een 150-jarig jubileum annuleren omdat de dirigent himself zich niet zo goed voelt. Nooit zal de chef d’orchestre toegeven dat dat allemaal een beetje apart is.

Aanstaande zondag organiseert de harmonie een assemblee générale (algemene ledenvergadering). Normaal een moment waarop je je kunt uitspreken. Uit ervaring weten we echter; de dirigent is de harmonie. Een instituut op zich. Je luistert, zwijgt en accepteert. Het is misschien maar het beste om helemaal niet heen te gaan, zucht mijn echtgenoot. Conflictvermijding, niet echt zijn stijl. En het helpt ook niet op de lange termijn; de vraag is niet of hij weggaat, maar wanneer. Opnieuw op zoek naar een democratisch muziekgezelschap. Ze bestaan. Vast.

Tue, 06 February