Muziekles

Als je in Frankrijk naar de muziekschool gaat, leer je geen instrument bespelen zonder aparte solfège lessen. Zes jaar lang, elke week, inclusief huiswerk en na elk jaar een examen. Voor veel instrumenten geldt dat je deze pas mag gaan bespelen als je voor het eerste examen bent geslaagd. Voorafgaande aan de solfègelessen kan nog een of twee jaar jardin musicale worden gevolgd; een op speelse wijze - dachten wij - kennismaken met de muziek. In de praktijk bestaan ook deze lessen uit het leren herkennen (en overschrijven!) van muzieknoten.

Zo kan het dus gebeuren dat een kind drie jaar lang theorieles heeft, voordat hij een instrument leert bespelen. Niet echt bemoedigend. Chevy heeft geluk gehad; die mocht al op pianoles tijdens het tweede jaar jardin musicale. Zijn broertje heeft pech; die wil trompet leren spelen en volgt het lange traject. Een vriendje in hetzelfde jaar ziet het niet meer zitten. Rick denkt, kom, ik leen mijn trompet uit en help hem alvast een beetje op weg.

Dit blijkt niet zo’n goed idee te zijn. Het jongetje wordt ‘betrapt’ (hij heeft de trompet meegenomen naar solfège) waarna zowel zijn moeder als Rick door de muziekjuf op het matje worden geroepen.

Eerst moeten we daar een beetje schaapachtig om lachen maar de juf is werkelijk not amused. Wat Rick met z’n eigen zoon doet, moet hijzelf weten maar een ander kind lesgeven kan echt niet: er wordt een leerling weggepikt, de jongen in kwestie kent zijn noten nog niet, hij is te klein voor het instrument en er wordt afgeweken van de gebruikelijke lesmethode.

Tja, de methode, een lesboek uit 1964. We proberen hier voorzichtig tegen in te brengen dat internet ook hele goede methodieken oplevert en dat er alleen sprake is van een verkennende fase. Met een beetje mazzel ziet het jochie het licht weer en gaat hij volgend jaar gewoon bij haar op trompetles. De juf is niet overtuigd maar kan de ‘lessen’ uiteraard niet tegenhouden. Het laatste woord is hierover nog niet gezegd, dat is duidelijk.

Fri, 02 November