A telier de la C harité
landelijk logeren
A telier de la C harité
landelijk logeren
De jongens zitten op muziek en sport. Twee clubjes vinden we meer dan genoeg omdat vrijwel alles tien kilometer verderop gebeurd. Dat betekent dus veel halen en brengen. Het komt ons goed uit als ze allebei hetzelfde willen doen. Zo niet, dan proberen we dat een beetje te sturen. Tup wilde echter iets extra: atletiek. Afgelopen week zijn we toch maar overstag gegaan.
Hun sportloopbaan begon met gymnastiek. Een van de weinige verenigingen waar ze op jonge leeftijd bij konden. Was dat schrikken: super gedisciplineerd, hoge eisen en weinig lol. De oudere jongens zagen we regelmatig in tranen van de mat afkomen. Doorgaan na de kleutergym was echt geen optie. We vroegen ons af, of dit het nou was, het Franse sportleven.
Enigszins gespannen gingen we over op voetbal. Ha, wat een opluchting. Sport kon ook leuk zijn. Goede sfeer, leuke trainer en enthousiaste coaches. Na een jaar was het echter gedaan met de motivatie. De focus op de bal bleek bij beide jongens niet zo groot te zijn. Het werd judo. En het kon zowaar nog leuker; hier werd zelfs gelachen en de leraar was ook nog eens beau gosse. Iedereen blij. Nou ja, bijna dan; Tup miste het rennen. Dat werd dus atletiek.
De trainer was al bekend met de namen Chevy en Tup. Zijn vrouw is namelijk actief bij de gymvereniging. Je vraagt je af wat ze allemaal gezegd heeft. Waarschijnlijk iets in de trant van les frangins Hollandais (Hollandse broertjes) met hun rare namen. Blijkt ze ook nog atletiek te doen; hij de zaterdagtraining, zij de woensdagtraining. Gelukkig was het een van de minst strenge gymtrainsters en haar man is meer dan oké. Vooruit dan maar.
Sat, 15 September